غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
بشکستهدلی، شکسته میخواند نماز
در سلسله، دستبسته میخواند نماز
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم