در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
کارش میان معرکه بالا گرفته بود
شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود
این آستان كه هست فلك سایهافكنش
خورشید شبنمیست به گلبرگ گلشنش