گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
چشم تو خراب میشود بر سر کفر
کُند است برای حنجرت خنجر کفر