من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
بیدل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشمهایم اقتدا کردم