در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
حوادث: آتش و، ما: خار و، غم: دود و، سرا: بیدر
از آن روزم سیه، دل تیره، لب خشک است و مژگان تر
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بیدین، اگر مستم
به محشر کی گذارد دامن عفوت تهی دستم؟
مژده باد ای دل که اینک میرسد ماه صیام
دارد از حق بهر امّید گنهکاران پیام
ای نام دلگشای تو عنوان کارها
خاک در تو، آب رخِ اعتبارها
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم