ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد