عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
چه شب است یا رب امشب كه شكسته قلب یاران
چه شبى كه فیض و رحمت، رسد از خدا چو باران
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی