عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی