من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟