آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
یارب به حق منزلت و جاه مصطفی
آن اشرف خلائق و خاتم به انبیا
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم