عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست