ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
بازآمدهای به خویشتن میطلبم
سیرآمدهای ز ملک تن میطلبم
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
تا بر شد از نیام فلق، برق خنجرش
برچید شب ز دشت و دمن تیره چادرش
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
خودآگهان که ز خون گلو، وضو کردند
حیات را، ز دم تیغ جستجو کردند
ای ز دیدار رخت جان پیمبر روشن
دیدۀ حقنگر ساقی کوثر روشن
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد
کیست امشب حلقه بر در میزند
میهمانی، آشنایی، محرمی؟