غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود