به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
کربلای عمر هرکس بیگمان خواهد رسید
روز عاشورای ما هم یک زمان خواهد رسید
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم