به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
محمّدا به که مانی؟ محمّدا به چه مانی؟
«جهان و هر چه در او هست صورتاند و تو جانی»
آسمان ابریست، آیا ماه پیدا میشود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا میشود؟
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
چه کُند میگذرد لحظههای دور از تو
نمیکنند مگر لحظهها عبور از تو
با ذكر یا كریم همه یاكریمها
خواندند با تو یا علی و یا عظیمها
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم