وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم
بخواب بر سر زانوی خستهام، سر بابا
منم همان که صدا میزدیش: دختر بابا
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد