پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترک‌های لب این جاده از قحطی باران است
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
