به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس