من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست