یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد