به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
ای در منای عشق خدا جانفدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم