عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
سلام خاک رسولان! سلام ارض فلسطین!
چقدر زخم به تن داری ای ستارۀ خونین
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
ای در منای عشق خدا جانفدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم