همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
عشق فهمید که جان چیست دل و جانش نیست
سرخوش آنکس که در این ره سروسامانش نیست
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر