ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر