کربلا
شهر قصههای دور نیست
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت