گردباد است که سنجیده جلو میآید
به پراکندن جمع من و تو میآید
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند