تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشته‌ست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشته‌ست!
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بی‌تو خو گرفته با زخمه‌های آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه می‌پوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه می‌پوشم
خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
