پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
آن‌که در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
