گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت