بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد