هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستیاَش هست شد، هر چه هست...
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد