عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
چهقدر بیتو شكستم، چهقدر واهمه كردم!
چهقدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!
هر سال، ماجرای تو و سوگواریات
عهدیست با خدای تو و خون جاریات
بر نیزۀ شقاوت این فتنهزادها
گیسوی توست، سلسلهجنبان بادها
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید