به سیل اشک می‌شوییم راه کارون‌ها را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را
دل گرمی‌ام از دست‌های توست، دل گرمی‌ات از دست‌های من
دیگر زبان سرخ من بسته است، حرفی بزن ای مقتدای من!
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
عشق گاهی در جدایی گاه در پیوندهاست
عشق گاهی لذت اشکی پس از لبخندهاست
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
چنان که دست گدایی شبانه می‌لرزد
دلم برای تو با هر بهانه می‌لرزد
طلوع ناگهان‌ها، زیر آوار
غروب قهرمان‌ها، زیر آوار
بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را
بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفته‌ست، آری وضع کنعان، روشن است
دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
نگاهی باز می‌گیرد سر راه نگاهم را
باید که دنیا فصل در فصلش خزان باشد
وقتی که با تو اینچنین نامهربان باشد
پرشورترین فصل تلاطم اینجاست
آیینهٔ چشم‌های مردم اینجاست
ما همه از تبار سلمانیم
با علی مانده‌ایم و می‌مانیم
این سر شب‌زده، ای کاش به سامان برسد
قصۀ هجر من و ماه به پایان برسد
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران، تر
پریشان است احوال من از حالی پریشان‌تر
به حق خدای شب قدرها
بیا ای دعای شب قدرها
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
بالاتر از بالایی و بالانشینی
هر چند با ما خاکیان روی زمینی
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
دل‌مرده‌ایم و یاد تو جان می‌دهد به ما
قلبیم و بودنت ضربان می‌دهد به ما
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خوانده‌ام ای مرگ زیبا السّلام
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
