تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
دُرّ یتیمم و به صدف گوهرم ببین
در بحر عشق، گوهر جانپرورم ببین
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
گرچه شوال ولی داغ محرم با اوست
پس عجب نیست اگر این همه ماتم با اوست
همیشه خاکی صحن غریبها بد نیست
بقیع، پنجره دارد اگرچه مشهد نیست
زیر پا ریخته اینبار کف صابون را
کفر، انگار نخوانده است شب قارون را
مرامم غیرت است ای عشق و پیمان با توأم دین است
دفاع از سنگ در دینی که من دارم از آیین است
به مسجد میرود معنا کند روح عبادت را
به مسجد میبرد با خود علی امشب شهادت را
مرا هر قدر ذوق رفتن و پرواز شاعر کرد
تو را اندیشهات مانای تاریخ معاصر کرد
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت