پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
در این حریم هر که بیاید غریب نیست
هرکس که دلشکسته بُوَد بینصیب نیست
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است