پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
مهر خوبان دل و دین از همه بیپروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
به رغم سیلی امواج، صخرهوار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است