غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
