روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید