توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
صبوری به پای تو سر می‌گذارد
غمت داغ‌ها بر جگر می‌گذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر می‌شود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر می‌شود
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
