به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربهدریها پناهگاه ندارم
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه میکردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
ببین، تاریخ در تکرار ماندهست
جهان در حسرت بسیار ماندهست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی اینگونه شیدایی نکردهست
شبیه من شکیبایی نکردهست
جهان در حسرت آیینه ماندهست
گرفتار غمی دیرینه ماندهست
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
کمی بشتاب، باران تشنه ماندهست
دل آیینهداران تشنه ماندهست
به هر آیینهای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشمهای تر نمیرد
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
بیا با اشکهای ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو