آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند