الا قرار دل و جانِ بیقرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
تو ای تجلّی عصمت! ظهور خواهی کرد
به جام لاله، شراب طهور خواهی کرد
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
با هم صدا کردند ماتمهای عالم را
وقتی جدا کردند همدمهای عالم را
مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه
تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
هنوز اسیر سکوت تواند زندانها
و پایبند نگاهت دل نگهبانها
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
امام رو به رهایی عمامه روی زمین
قیامتی شد ـ بعد از اقامه ـ روی زمین