پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
