تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
سنگ‌ها آینه‌ها نام تو را می‌خوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را می‌خوانند...
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
