بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است