وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
بیزره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز