امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده