بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
بُرونِ در بنه اینجا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود