ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده