نسل حماسه، وارثان کربلا هستیم
نسلی که می‌گویند پایان یافت، ما هستیم
سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
شهید کن... که شهادت حیات مردان است
ولی برای شما مرگ، خط پایان است
حوادث: آتش و، ما: خار و، غم: دود و، سرا: بی‌در
از آن روزم سیه، دل تیره، لب خشک است و مژگان تر
شرط محبت است به‌جز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن
که توبه بشکن، این‌بار هم به گردن من
کی صبر چشمان صبورت سر می‌آید؟
کی از پس لبخندت این غم برمی‌آید؟
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
